Gjörgæsla

Kæru vinir

Í dag er ég kominn í gjörgæslu. Ég hef verið að berjast við þunglyndi og kvíða í mörg ár og ég ákvað að viðurkenna fyrir sjálfri mér að ég gæti þetta ekki ein lengur. Ég kallaði til fjölskylduna og svo hef ég verið að segja vinunum að ég er alveg búin, orðin svo þunglynd og kvíðin að það er orðið hættulegt. Ekki samt í þeim skilningi að ég sé að fara að skaða mig á einhvern hátt heldur er ég algjörlega sinnulaus, hef ekki ángju af hlutunum, græt stanslaust og geri ekki neitt, ekki einu sinni það sem mér finnst skemmtilegt. Þar sem ég hef verið að taka til í mataræðinu og vill ekki fara í það að borða tilfinningar minar hef ég brugðið á það ráð að versla eins og enginn sé morgundagurinn. Hvað er ég að versla hummmm dót og drasl sem ég hef engin not fyrir. Það er svo auðvelt að sitja heima með símann sinn og pannta á ali eða ebay, maður þarf ekki að fara einu sinni út úr húsi. Að versla gefur mér stundargleði sem endar svo í því að ég fæ kvíðakast um hvernig ég eigi að borga svo brúsann. Ég reyni alltaf að sjá björtu hliðarnar á málinu og yfirleitt er stutt í brosið en það er búið að vera svo erfitt að gera þetta tvennt. Það er eins og það hangi lóð í sitthvoru munnvikinu og ég gangi um með sólgleraugu í myrkrinu og sé ekki neitt.

Ég er greind með alvarlega geðlægð og kvíða en ég er líka að glíma við eitthvað sem kreistir, kremur og mölbrýtur hjarta mitt.

 

Sonur minn sem ég er svo heppin að eiga á nefninlega við sín vandamál að stríða líka. Hann er svo fallegur og duglegur, góður og hjálpsamur, hefur mikla samkennd og elskar mömmu sína svo mikið. Það er ekkert í þessum heimi sem ég elska meira en þessa manneskju og ég myndi hiklaust deyja fyrir hann með gleði. Að sjá þessa mannveru í fyrsta skipti var ótrúlegasta tilfinning í heimi, þið sem hafið upplifað þessa tilfinningu skiljið hvað ég meina.

 

En litla fullkomna mannveran mín glímir við ýmislegt. Fyrir utan það að vera kominn á unglingsaldurinn þá er hann líka greindur með ADHD, ódæmigerða einhverfu, Aspergers heilkenni, þunglyndi, kvíða, mótþróaþrjóskuröskun, lesblindur með námserfiðleika og þráhyggju á háu stigi. Þegar hann tekur út reiðiköstin sín þá verður hann ofbeldisfullur, brýtur hluti, ræðst á mig og er alveg trilltur, í raun eins og allt önnur persona heldur en hann er. Þegar hann róast tekur ekkert betra við því þá fer hann í niðurrif. Hann rakkar sjálfan sig niður, talar um að skaða sig, að lífið yrði betra án hans og hvað hann sé vond manneskja. Já hann hefur reynt að skaða sjálfan sig en ekki tekist að gera nógu mikið til að bugl taki því alvarlega eða réttara sagt þá getur bugl ekkert gert þar sem það vantar fjármagn til að aðstoða þessi börn og þeir sem eru í alvarlegustu málunum verða að ganga fyrir skiljanlega.

Uppá síðkastið hefur hann tekið uppá því að skrópa í skólanum. Hann er  að mæta illa og seint  og það getur verið þrautinni þyngri að koma honum á fætur og að sjálfsögðu neitar hann alfarið að læra heima.

Þegar ég kem honum í skólann er ég svo sjúklega ánægð og stollt en á sama tíma er ég að hugsa hvort hann hagi sér vel og hvort hann sé að mæta í alla tíma, verður hringt í mig af því að hann gerði eitthvað af sér og svo framveigis.  Einnig fæ ég kvíðakast yfir því að það styttist alltaf meira og meira í að hann komi heim úr skólanum og stundum er ég bara ekki alveg að geta það. Við þetta kemur svo upp samviskubit því hvers konar mamma er ég.  Þetta eykur á kvíðann og þunglyndið og við erum kominn í hring með þetta allt. Ég er farin  að missa hárið af áhyggjum og er svo með rosalegar áhyggjur af því að ég sé að missa hárið. Já ég er með sjúklega útlitskomplexa ég er venjuleg kona og hvað hefur maður heyrt? “Hár er höfuðpríði” Ég hef alltaf verið með fíngert hár en núna er það orðið þunnt og ég komin með skallabletti. Þegar ég þvæ hárið þá kemur ógrynni af hári í lófann á mér. Ég er búin að prufa næstum öll húsráð til að stoppa þetta en það er eins og ekkert virki.

 

 

 

 

 

Svona lítur hárið út og þetta kemur eftir hverja sturtuferð

 

 

 

 

 

 

Að verða lokuð inná geðdeild hljómar svakalega lokkandi. Að komast úr aðstæðum og þurfa ekki að gera neitt. Ég get ekki farið til útlanda því þá VERÐ ég að versla og skoða og græja og gera og ég get það ekki núna. Ég er svo þreitt og þjökuð og ég nenni þessu ekki, langar ekki, vil ekki. Ég sit ekki heima og vorkenni mér heldur er ég voða dugleg að rakka mig niður. Ég meina ég gæti alveg gert þetta, vá hvað ég er nú löt og sjúklegur sóði og ómöguleg og hversu ömurleg mamma ég er því að pottþétt myndu allar aðrar mömmur gera miklu betur og bla bla bla. Ég er minn versti óvinur. Eins og ég sagði í byrjun þá er ég greind með alvarlega geðlægð og ég tek mínar dífur en núna hef ég verið svo lengi niðri og farið svo neðar og neðar og neðar.

En núna skal ég upp. Ég verð að gera það ef ég ætla að standa mig barnsins vegna. Við erum svo heppin að þegar Jóhannes var lítill komst hann að hjá barnageðlækni sem heitir Steingerður og hún er algjör snillingur. Ég var einmitt í viðtali hjá henni og hjúkrunarfræðingi sem heitir Berglind þegar ég sprakka og hágrenjaði um hjálp. Þær fóru strax í málið. Ég er núna í vikulegum viðtölum uppá Sól (læknastofa fyrir börn, unglinga og fjölskyldur) hjá henni Berglindi þangað til að ég fæ minn eigin geðlækni en hann verður ekki laus fyrr en eftir áramót. Á stofunni  er starfandi námsráðgjafi sem ég er búin að tala við og hún ætlar að díla alveg við skólann og setja upp nýtt plan sem hentar syni mínum.

Ég er búin að senda póst á heimilislækninn minn um stöðuna og einmitt búin að tala við fjölskyldu og vini og núna ykkur ,,Ég get þetta ekki ein”

 

Ég skal finna sólina í hjartanu aftur og vera með söng á vörum og já eina leiðin er upp!!!

Andleg veikindi eru svo miklu erfiðari en líkamleg en ég hef í gegnum tíðina verið að glíma við bæði. Skilningur og úrræði eru svo miklu meiri og betri þegar um líkamleg vandamál er verið að ræða. Að vera andlega veikur er eins og að vera alltaf dauðadrukkinn. Þú gerir eins og þú getur að ganga beina línu en það er ógjörningur, þannig er  að vera með kvíða og þunglyndi, hinir einföldustu hlutir eins og að klæða sig á morgnanna getur verið þrautinni þyngri. Þú missir alla stjórn og ert eins og lamaður

 

Núna hef ég náð botninum en með hjálp fólksins í kringum mig og Guði mun ég klífa upp á toppinn, ég mun sigrast á þessu.

 

ÉG GET ÉG SKAL ÉG ÆTLA!

Þangað til síðar

Hamingja og gleði

Bryndís

 

 

 

 

Nýjar fréttir

Fór til læknis og jú við erum sammála um að hármissirinn sé út af álagi. Ég fór samt í blóðprufu í morgun til að útiloka allt annað. Og ég tók þá ákvörðun að raka hárið af…. Já það var ógeð erfitt en ég rokka þetta 😊